De Dankviering gisteren in de kathedraal van Brussel was niet alleen zeer mooi en ontroerend - met alle typische en inmiddels vertrouwde ingrediënten van een Taizé-gebed, maar bovendien (nogmaals) een hart onder de riem van die talloze vrijwilligers en gastgezinnen die zich de voorbije maanden samen hebben ingezet om van de Brusselse etappe in de Pelgrimage van Vertrouwen op Aarde een klinkend succes te maken. Naast grote dankbaarheid klonk in de woorden van de broeders, en eveneens van kardinaal Danneels, vooral de oproep om verder te gaan op de ingeslagen weg - of zoals een jongere van IDJ het verwoordde: "het ijzer smeden nu het heet is".
Dit is de laatste "post" op deze blog, die hiermee haar reis naar Brussel ook op het internet afsluit. Nu we deze mooie bladzijde definitief omslagen, kijk ik (niet zonder enige melancholie) terug naar de voorbije maanden en wat ik - het lijkt een eeuwigheid geleden - schreef in die allereerste post:
"Met mensen die "ja" zeggen gaan we deze weg naar december toe. Onze doelstelling is concreet: een groep van minstens 50 jongeren uit heel Europa verwelkomen als gastgemeenschap. Hen ont-moeten en met hen in dialoog treden. Met hen delen en met hen bidden.De uitdagingen en praktische vraagstukken zijn legio, maar de goede wil overheerst. Samen met onze vrienden uit Keerbergen, Rijmenam, Bonheiden en Peulis hebben we de eerste stappen reeds gezet. Samen staan we sterk en maken we er iets moois van.Wij zijn dankbaar om ook in deze tijd nog zovele mensen te vinden die "ja" zeggen... ".
Die "ja" hebben we mogen beleven, zes maanden lang. Doorheen ups en downs, vraagtekens en uitroepingstekens, twijfels en bevestiging, ontmoediging en diepe vreugde.
Die "ja" weerklonk aan de drie schragen die Geert omtoverde tot een vergadertafel in september, voor een keertje - en die uiteindelijk vijf maanden het centrum werd van onze voorbereidingsgroep, op tweewekelijkse en zelfs op wekelijkse basis.
Die "ja" weergalmde met ieder "goed nieuws" in de Kapel, met iedere gebedsviering, met het "Stilvallen" in Keerbergen tijdens de Advent...
Die "ja" weerklonk in ieder gastgezin dat het engagement aanging om, in weerwil van blok of vakantieplannen en in tegenstelling tot de Bijbelse herbergier, 2 vierkante meter ter beschikking te stellen van een jonge pelgrim.
Die "ja" weerklonk in grote dankbaarheid vanuit de groep van 75 die wij uiteindelijk mochten ontvangen voor die onvergetelijke vijf dagen na Kerstmis 2008.
En... die "ja" hoorden wij opnieuw op 12 januari, toen onze kapel nogmaals vol liep met mensen van goede wil - om te bidden uit dankbaarheid, dat zeker - om na te praten over een intense ervaring - absoluut - maar ook en vooral om de blik naar de toekomst te wenden, naar die volgende bladzijde in Zijn verhaal onder ons.
Want inderdaad, beste vrienden, de weg naar Brussel loopt hier ten einde - maar in ieder einde zit de kiem van een nieuw begin. Ook bij ons groeit het besef dat de Geest verder werkt en ons oproept om wat wij mochten ervaren niet in de kast op te bergen (als talenten in de grond), maar het te benutten in het zoeken van nieuwe wegen - samen, als christenen voor elkaar.
Hoe dat precies zal vorm krijgen, is op dit ogenblik nog niet duidelijk - maar het zal gauw duidelijker worden. Wie samen met ons verder op weg wil gaan, nodigen wij daarom graag uit op onze nieuwe blog:
http://brugjevanvertrouwen.blogspot.com/
Welkom!
maandag 19 januari 2009
donderdag 15 januari 2009
Dankgebed
Na de Europese ontmoeting gaat het dagelijks middaggebed om 12.30 u. in de St-Niklaaskerk verder tot en met zaterdag 17 januari. Volgende zondag, 18 januari, zijn alle gastgezinnen, voorbereidingsteams en allen die het wensen, welkom voor een moment van ontmoeting en een dankgebed. Dit start om 16.00 u. en vindt plaats in de Sint-Michiels en Sint-Goedelekathedraal. Het is een mogelijkheid om samen te bidden en te danken voor alles, wat de voorbereiding en het realiseren van de Europese Ontmoeting voor elkeen heeft gebracht.
dinsdag 13 januari 2009
Een geslaagde reunie
Gisterenavond was Taizé weer even terug in onze kapel. We hielden er immers een dankgebed en bezinningsavond voor alle medewerkers en gastgezinnen. Tot onze aangename verrassing liep de kapel goed vol, hetgeen zowel het samen bidden als het napraten bij cake en schuimwijn (nog een erfenis van het Landenfeest) en het bezinnen over verleden en toekomst ten goede kwam. Opnieuw werd de kapel getooid in oranje stof en werd de kruisicoon centraal geplaatst. Opnieuw toverde Geert de mooie Taizé-melodieën uit zijn orgel. Opnieuw was Hij midden onder ons! Dank aan Claire, onze vrijwilligster uit Taizé, die speciaal voor deze avond nog een keertje tot in rijmenam kwam. Heel veel dank ook aan Machteld, die de affiche met de handtekeningen van onze 75 gasten op prachtige wijze inkleedde (een blijvend aandenken voor de kapel). Dank ook heel in het bijzonder aan Geert, die zowaar iedereen verraste met een prachtig aandenken: een CD met de instrumentale versie van alle liederen die tijdens de Ontmoeting in de kapel werden gespeeld, van de hand van de Maestro himself - knap!
Belangrijk om te melden is dat deze druk bijgewoonde avond niet louter op het verleden was gericht. Heel concreet werd tevens nagedacht over hoe we de positieve ervaring van de Ontmoeting verder vruchten kunnen laten dragen voor onze geloofsgemeenschappen en hoe we verder kunnen werken aan bruggen van Vertrouwen tussen mensen en gemeenschappen. Uit deze "brainstorming" kwamen heel wat creatieve ideeën en vooral concrete voorstellen naar boven - daarover later ongetwijfeld meer.
Belangrijk om te melden is dat deze druk bijgewoonde avond niet louter op het verleden was gericht. Heel concreet werd tevens nagedacht over hoe we de positieve ervaring van de Ontmoeting verder vruchten kunnen laten dragen voor onze geloofsgemeenschappen en hoe we verder kunnen werken aan bruggen van Vertrouwen tussen mensen en gemeenschappen. Uit deze "brainstorming" kwamen heel wat creatieve ideeën en vooral concrete voorstellen naar boven - daarover later ongetwijfeld meer.
maandag 12 januari 2009
vrijdag 9 januari 2009
Brief van Broeder Aloïs aan ons allen.
Nu, na de Europese ontmoeting, is mijn hart vervuld met een grote dankbaarheid voor het onthaal dat we kregen. Duizenden families hebben zowat alle deelnemers gelogeerd. Dat mensen hun deur openen voor jongeren die ze niet kennen, in een tijd waarin men vaak angst heeft voor vreemden, dat benadrukt de gemeenschap van de Kerk en verdiept de verstandhouding tussen volken. Gastvrijheid is een daad waardoor allen, zeer eenvoudig, dragers kunnen worden van vrede in de samenleving.
Ook zij die van ver gekomen zijn, hebben elkaar niet enkel ontmoet, maar hebben ook ervaren wat de lokale kerk is, en dat bemoedigt hen om zich ook, terug thuis, in de eigen kerk, in te zetten: ze zullen ontdekken dat het mogelijk is om, zelfs met twee of drie, samen te bidden, te zoeken naar het vertrouwen in God.
De gemeenschappelijke gebeden tijdens de ontmoeting konden de innerlijke vraag ondersteunen die aan elk van ons gesteld wordt: hoe kunnen we de bron van hoop en vreugde in ieder van ons laten opwellen? Is het niet vooral door de aanwezigheid van een God van liefde in ons leven te proberen ontdekken?
Hoewel de horizon voor velen donker wordt, was het belangrijk dat deze duizenden jongeren samenkwamen om de hoop opnieuw uit te spreken die hen bezielt in hun persoonlijk leven, de samenleving, de wereld. Die hoop voedt zich met de overtuiging dat er een nieuwe broederschap onder mensen kan ontstaan. Een nieuwe solidariteit kan het leven in onze gemeenschappen vernieuwen.
In de Heizel was een plaats ingericht voor hen die stilte zochten. Daar konden ze ook het sacrament van de verzoening ontvangen, of eenvoudigweg beluisterd worden. Velen vertrouwden er een vraag toe, hun pijn of vreugde. Toen ik zag hoe belangrijk dit was, stelde ik me de vraag: hoe kunnen we in onze Kerken de taak van het luisteren beter gestalte geven? Mannen en vrouwen zijn ertoe bereid en kunnen dit doen. Persoonlijk verwelkomd worden, zich toevertrouwen aan iemand is essentieel voor het hervinden van het vertrouwen in God.
Aan het einde van de ontmoeting blijft een vraag: welke engagementen kunnen we dragen ten aanzien van complexe problemen zoals armoede, onrecht, dreiging van conflicten? Is het niet simpelweg de ander tegemoet gaan? Naar de meest kwetsbaren toegaan. Hen bezoeken die uitgesloten of verlaten zijn. Proberen tekens te stellen van een open en solidair Europa, hierbij denkend aan de immigranten, zo dicht bij ons en vaak toch zo veraf.
Sommigen vroegen ons waarom we, samen met mijn broeders, zoveel energie steken in het organiseren van zulke ontmoetingen. We doen dit, omdat voor vele jongeren, die een vertrouwen in God zoeken, enkel onderricht en woorden niet meer volstaan. Een ervaring van de gemeenschap van de Kerk is onmisbaar om het Evangelie beter te begrijpen.
We blijven met jullie, beste vrienden van België, verbonden in dankbaarheid en diepe broederlijke gemeenschap.
Ook zij die van ver gekomen zijn, hebben elkaar niet enkel ontmoet, maar hebben ook ervaren wat de lokale kerk is, en dat bemoedigt hen om zich ook, terug thuis, in de eigen kerk, in te zetten: ze zullen ontdekken dat het mogelijk is om, zelfs met twee of drie, samen te bidden, te zoeken naar het vertrouwen in God.
De gemeenschappelijke gebeden tijdens de ontmoeting konden de innerlijke vraag ondersteunen die aan elk van ons gesteld wordt: hoe kunnen we de bron van hoop en vreugde in ieder van ons laten opwellen? Is het niet vooral door de aanwezigheid van een God van liefde in ons leven te proberen ontdekken?
Hoewel de horizon voor velen donker wordt, was het belangrijk dat deze duizenden jongeren samenkwamen om de hoop opnieuw uit te spreken die hen bezielt in hun persoonlijk leven, de samenleving, de wereld. Die hoop voedt zich met de overtuiging dat er een nieuwe broederschap onder mensen kan ontstaan. Een nieuwe solidariteit kan het leven in onze gemeenschappen vernieuwen.
In de Heizel was een plaats ingericht voor hen die stilte zochten. Daar konden ze ook het sacrament van de verzoening ontvangen, of eenvoudigweg beluisterd worden. Velen vertrouwden er een vraag toe, hun pijn of vreugde. Toen ik zag hoe belangrijk dit was, stelde ik me de vraag: hoe kunnen we in onze Kerken de taak van het luisteren beter gestalte geven? Mannen en vrouwen zijn ertoe bereid en kunnen dit doen. Persoonlijk verwelkomd worden, zich toevertrouwen aan iemand is essentieel voor het hervinden van het vertrouwen in God.
Aan het einde van de ontmoeting blijft een vraag: welke engagementen kunnen we dragen ten aanzien van complexe problemen zoals armoede, onrecht, dreiging van conflicten? Is het niet simpelweg de ander tegemoet gaan? Naar de meest kwetsbaren toegaan. Hen bezoeken die uitgesloten of verlaten zijn. Proberen tekens te stellen van een open en solidair Europa, hierbij denkend aan de immigranten, zo dicht bij ons en vaak toch zo veraf.
Sommigen vroegen ons waarom we, samen met mijn broeders, zoveel energie steken in het organiseren van zulke ontmoetingen. We doen dit, omdat voor vele jongeren, die een vertrouwen in God zoeken, enkel onderricht en woorden niet meer volstaan. Een ervaring van de gemeenschap van de Kerk is onmisbaar om het Evangelie beter te begrijpen.
We blijven met jullie, beste vrienden van België, verbonden in dankbaarheid en diepe broederlijke gemeenschap.
Terugblik 4: het Landenfeest
Het Landenfeest was, samen met het onthaal, het moment van de Ontmoeting waar tijdens de talloze voorbereidingsvergaderingen in het bijzonder werd over nagedacht: hoe zouden we dit aanpakken? wat met eten en drinken? en animatie? Vanuit Taizé werd aangemoedigd om het landenfeest te laten voorafgaan door een gebedswake voor de vrede, die om 23:00 zou aanvatten. Daar onze jongeren reeds om 22:00 met de bus aan de kapel zouden arriveren, moesten wij ook dat extra uur nog zinvol vullen. Gust stelde hiervoor een heuse fakkeltocht voor, waarover later meer in een andere terugblik. Het landenfeest zelf begon na een intense gebedswake met een glaasje schuimwijn (een beetje tegen het alcoholverbod vanuit de organisatie, maar het zij ons vergeven ;-)) buiten bij een heus vreugdevuur. In alle talen werden gelukwensen voor het nieuwe jaar uitgewisseld en vele jongeren sms'ten druk (en blijkbaar zonder problemen) naar het thuisfront. Met enkele spontane zangpartijen zat de sfeer er al goed in toen het feest in de kapel zelf werd verdergezet met de letterlijk meer dan duizend hapjes die een tiental vrijwilligers diezelfde vooravond nog hadden bereid. Het leek wel de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging, want op het einde van de avond bleek dat we nog genoeg hapjes overhadden om twee dagen later bij het afscheid ook nog een receptie te organiseren!
De animatie zelf was in handen van de jongeren en dat zullen we, samen met de buurt van Harent, geweten hebben: de Polen beten de spits af met een "Belgic dance", wat bleek een volksdans te zijn op het in Polen razend populaire liedje "'t Smidje" van onze eigenste Laïs! Geen Pools feest zonder Polonaise uiteraard, waarna de Polen hun "set" afsloten met een ontroerende "Stille Nacht" dat door eenieder in eigen taal werd meegezongen. De Italianen vergasten ons op een Tarantella (groepsdans), evenals een kolderiek spel "Romeo & Julia" waarbij ook onze Nederlandse gast Michael als Romeo van dienst ten tonele werd gevoerd. een pittig "Volare" kon uiteraard evenmin ontbreken. Terwijl de Slovenen ondertussen een act voorbereidden, leerde onze eigen Rik Van den Bosch drie lidstaten van de Europese Unie het Kameroenese "Welle Welle Natibo" kennen. Benieuwd of we een versie hiervan nog horen op een volgende Eurovisiesongfestival. De Sloveense priester Matjas leerde ons allen dansen met een bezemsteel (en grapte dat hij als priester niet met een vrouw mocht dansen - een principe waartegen hij vijf seconden later zelf zondigde) en een groepje Slovenen bracht een aantal bijzonder gesmaakte humoristische sketches van eigen bodem en makelij. Een bijzondere vermelding is op zijn plaats voor onze organist Geert, die erin slaagde om, geheel spontaan en op het gevoel, al dat moois van de nodige muzikale ondertoon te voorzien.
Ook ons eigen voorbereidingsteam had echter niet stilgezeten: toen het dessert reeds op de tafel verscheen, hielden Xenia en Goele een typisch Vlaamse traditie gestand met het voorlezen van een heuse nieuwjaarsbrief, in het Engels neergepend rond de boodschap "GOD IS LOVE" en door Machteld vakkundig in kaligrafisch schrift verzorgd. Elk van onze gasten kreeg bovendien een exemplaar van deze nieuwjaarsbrief mee naar huis. Omstreeks 2:00 werd het feest zoals voordien afgesproken (maar naar het gevoel van velen nog iets te vroeg) afgesloten zoals het begon - met Laïs en een groepsdans geleid door een zichtbaar geanimeerde EH Boguslaw.
Het werd dus een meer dan geslaagd feest. Enige mysterie van de avond was het verdwijnen van een grote pollepel die toebehoorde aan de scouts van Keerbergen (met onze excuses daarvoor) en die tot op heden nog niet werd teruggevonden...
De animatie zelf was in handen van de jongeren en dat zullen we, samen met de buurt van Harent, geweten hebben: de Polen beten de spits af met een "Belgic dance", wat bleek een volksdans te zijn op het in Polen razend populaire liedje "'t Smidje" van onze eigenste Laïs! Geen Pools feest zonder Polonaise uiteraard, waarna de Polen hun "set" afsloten met een ontroerende "Stille Nacht" dat door eenieder in eigen taal werd meegezongen. De Italianen vergasten ons op een Tarantella (groepsdans), evenals een kolderiek spel "Romeo & Julia" waarbij ook onze Nederlandse gast Michael als Romeo van dienst ten tonele werd gevoerd. een pittig "Volare" kon uiteraard evenmin ontbreken. Terwijl de Slovenen ondertussen een act voorbereidden, leerde onze eigen Rik Van den Bosch drie lidstaten van de Europese Unie het Kameroenese "Welle Welle Natibo" kennen. Benieuwd of we een versie hiervan nog horen op een volgende Eurovisiesongfestival. De Sloveense priester Matjas leerde ons allen dansen met een bezemsteel (en grapte dat hij als priester niet met een vrouw mocht dansen - een principe waartegen hij vijf seconden later zelf zondigde) en een groepje Slovenen bracht een aantal bijzonder gesmaakte humoristische sketches van eigen bodem en makelij. Een bijzondere vermelding is op zijn plaats voor onze organist Geert, die erin slaagde om, geheel spontaan en op het gevoel, al dat moois van de nodige muzikale ondertoon te voorzien.
Ook ons eigen voorbereidingsteam had echter niet stilgezeten: toen het dessert reeds op de tafel verscheen, hielden Xenia en Goele een typisch Vlaamse traditie gestand met het voorlezen van een heuse nieuwjaarsbrief, in het Engels neergepend rond de boodschap "GOD IS LOVE" en door Machteld vakkundig in kaligrafisch schrift verzorgd. Elk van onze gasten kreeg bovendien een exemplaar van deze nieuwjaarsbrief mee naar huis. Omstreeks 2:00 werd het feest zoals voordien afgesproken (maar naar het gevoel van velen nog iets te vroeg) afgesloten zoals het begon - met Laïs en een groepsdans geleid door een zichtbaar geanimeerde EH Boguslaw.
Het werd dus een meer dan geslaagd feest. Enige mysterie van de avond was het verdwijnen van een grote pollepel die toebehoorde aan de scouts van Keerbergen (met onze excuses daarvoor) en die tot op heden nog niet werd teruggevonden...
Abonneren op:
Posts (Atom)
