De Dankviering gisteren in de kathedraal van Brussel was niet alleen zeer mooi en ontroerend - met alle typische en inmiddels vertrouwde ingrediënten van een Taizé-gebed, maar bovendien (nogmaals) een hart onder de riem van die talloze vrijwilligers en gastgezinnen die zich de voorbije maanden samen hebben ingezet om van de Brusselse etappe in de Pelgrimage van Vertrouwen op Aarde een klinkend succes te maken. Naast grote dankbaarheid klonk in de woorden van de broeders, en eveneens van kardinaal Danneels, vooral de oproep om verder te gaan op de ingeslagen weg - of zoals een jongere van IDJ het verwoordde: "het ijzer smeden nu het heet is".
Dit is de laatste "post" op deze blog, die hiermee haar reis naar Brussel ook op het internet afsluit. Nu we deze mooie bladzijde definitief omslagen, kijk ik (niet zonder enige melancholie) terug naar de voorbije maanden en wat ik - het lijkt een eeuwigheid geleden - schreef in die allereerste post:
"Met mensen die "ja" zeggen gaan we deze weg naar december toe. Onze doelstelling is concreet: een groep van minstens 50 jongeren uit heel Europa verwelkomen als gastgemeenschap. Hen ont-moeten en met hen in dialoog treden. Met hen delen en met hen bidden.De uitdagingen en praktische vraagstukken zijn legio, maar de goede wil overheerst. Samen met onze vrienden uit Keerbergen, Rijmenam, Bonheiden en Peulis hebben we de eerste stappen reeds gezet. Samen staan we sterk en maken we er iets moois van.Wij zijn dankbaar om ook in deze tijd nog zovele mensen te vinden die "ja" zeggen... ".
Die "ja" hebben we mogen beleven, zes maanden lang. Doorheen ups en downs, vraagtekens en uitroepingstekens, twijfels en bevestiging, ontmoediging en diepe vreugde.
Die "ja" weerklonk aan de drie schragen die Geert omtoverde tot een vergadertafel in september, voor een keertje - en die uiteindelijk vijf maanden het centrum werd van onze voorbereidingsgroep, op tweewekelijkse en zelfs op wekelijkse basis.
Die "ja" weergalmde met ieder "goed nieuws" in de Kapel, met iedere gebedsviering, met het "Stilvallen" in Keerbergen tijdens de Advent...
Die "ja" weerklonk in ieder gastgezin dat het engagement aanging om, in weerwil van blok of vakantieplannen en in tegenstelling tot de Bijbelse herbergier, 2 vierkante meter ter beschikking te stellen van een jonge pelgrim.
Die "ja" weerklonk in grote dankbaarheid vanuit de groep van 75 die wij uiteindelijk mochten ontvangen voor die onvergetelijke vijf dagen na Kerstmis 2008.
En... die "ja" hoorden wij opnieuw op 12 januari, toen onze kapel nogmaals vol liep met mensen van goede wil - om te bidden uit dankbaarheid, dat zeker - om na te praten over een intense ervaring - absoluut - maar ook en vooral om de blik naar de toekomst te wenden, naar die volgende bladzijde in Zijn verhaal onder ons.
Want inderdaad, beste vrienden, de weg naar Brussel loopt hier ten einde - maar in ieder einde zit de kiem van een nieuw begin. Ook bij ons groeit het besef dat de Geest verder werkt en ons oproept om wat wij mochten ervaren niet in de kast op te bergen (als talenten in de grond), maar het te benutten in het zoeken van nieuwe wegen - samen, als christenen voor elkaar.
Hoe dat precies zal vorm krijgen, is op dit ogenblik nog niet duidelijk - maar het zal gauw duidelijker worden. Wie samen met ons verder op weg wil gaan, nodigen wij daarom graag uit op onze nieuwe blog:
http://brugjevanvertrouwen.blogspot.com/
Welkom!
maandag 19 januari 2009
donderdag 15 januari 2009
Dankgebed
Na de Europese ontmoeting gaat het dagelijks middaggebed om 12.30 u. in de St-Niklaaskerk verder tot en met zaterdag 17 januari. Volgende zondag, 18 januari, zijn alle gastgezinnen, voorbereidingsteams en allen die het wensen, welkom voor een moment van ontmoeting en een dankgebed. Dit start om 16.00 u. en vindt plaats in de Sint-Michiels en Sint-Goedelekathedraal. Het is een mogelijkheid om samen te bidden en te danken voor alles, wat de voorbereiding en het realiseren van de Europese Ontmoeting voor elkeen heeft gebracht.
dinsdag 13 januari 2009
Een geslaagde reunie
Gisterenavond was Taizé weer even terug in onze kapel. We hielden er immers een dankgebed en bezinningsavond voor alle medewerkers en gastgezinnen. Tot onze aangename verrassing liep de kapel goed vol, hetgeen zowel het samen bidden als het napraten bij cake en schuimwijn (nog een erfenis van het Landenfeest) en het bezinnen over verleden en toekomst ten goede kwam. Opnieuw werd de kapel getooid in oranje stof en werd de kruisicoon centraal geplaatst. Opnieuw toverde Geert de mooie Taizé-melodieën uit zijn orgel. Opnieuw was Hij midden onder ons! Dank aan Claire, onze vrijwilligster uit Taizé, die speciaal voor deze avond nog een keertje tot in rijmenam kwam. Heel veel dank ook aan Machteld, die de affiche met de handtekeningen van onze 75 gasten op prachtige wijze inkleedde (een blijvend aandenken voor de kapel). Dank ook heel in het bijzonder aan Geert, die zowaar iedereen verraste met een prachtig aandenken: een CD met de instrumentale versie van alle liederen die tijdens de Ontmoeting in de kapel werden gespeeld, van de hand van de Maestro himself - knap!
Belangrijk om te melden is dat deze druk bijgewoonde avond niet louter op het verleden was gericht. Heel concreet werd tevens nagedacht over hoe we de positieve ervaring van de Ontmoeting verder vruchten kunnen laten dragen voor onze geloofsgemeenschappen en hoe we verder kunnen werken aan bruggen van Vertrouwen tussen mensen en gemeenschappen. Uit deze "brainstorming" kwamen heel wat creatieve ideeën en vooral concrete voorstellen naar boven - daarover later ongetwijfeld meer.
Belangrijk om te melden is dat deze druk bijgewoonde avond niet louter op het verleden was gericht. Heel concreet werd tevens nagedacht over hoe we de positieve ervaring van de Ontmoeting verder vruchten kunnen laten dragen voor onze geloofsgemeenschappen en hoe we verder kunnen werken aan bruggen van Vertrouwen tussen mensen en gemeenschappen. Uit deze "brainstorming" kwamen heel wat creatieve ideeën en vooral concrete voorstellen naar boven - daarover later ongetwijfeld meer.
maandag 12 januari 2009
vrijdag 9 januari 2009
Brief van Broeder Aloïs aan ons allen.
Nu, na de Europese ontmoeting, is mijn hart vervuld met een grote dankbaarheid voor het onthaal dat we kregen. Duizenden families hebben zowat alle deelnemers gelogeerd. Dat mensen hun deur openen voor jongeren die ze niet kennen, in een tijd waarin men vaak angst heeft voor vreemden, dat benadrukt de gemeenschap van de Kerk en verdiept de verstandhouding tussen volken. Gastvrijheid is een daad waardoor allen, zeer eenvoudig, dragers kunnen worden van vrede in de samenleving.
Ook zij die van ver gekomen zijn, hebben elkaar niet enkel ontmoet, maar hebben ook ervaren wat de lokale kerk is, en dat bemoedigt hen om zich ook, terug thuis, in de eigen kerk, in te zetten: ze zullen ontdekken dat het mogelijk is om, zelfs met twee of drie, samen te bidden, te zoeken naar het vertrouwen in God.
De gemeenschappelijke gebeden tijdens de ontmoeting konden de innerlijke vraag ondersteunen die aan elk van ons gesteld wordt: hoe kunnen we de bron van hoop en vreugde in ieder van ons laten opwellen? Is het niet vooral door de aanwezigheid van een God van liefde in ons leven te proberen ontdekken?
Hoewel de horizon voor velen donker wordt, was het belangrijk dat deze duizenden jongeren samenkwamen om de hoop opnieuw uit te spreken die hen bezielt in hun persoonlijk leven, de samenleving, de wereld. Die hoop voedt zich met de overtuiging dat er een nieuwe broederschap onder mensen kan ontstaan. Een nieuwe solidariteit kan het leven in onze gemeenschappen vernieuwen.
In de Heizel was een plaats ingericht voor hen die stilte zochten. Daar konden ze ook het sacrament van de verzoening ontvangen, of eenvoudigweg beluisterd worden. Velen vertrouwden er een vraag toe, hun pijn of vreugde. Toen ik zag hoe belangrijk dit was, stelde ik me de vraag: hoe kunnen we in onze Kerken de taak van het luisteren beter gestalte geven? Mannen en vrouwen zijn ertoe bereid en kunnen dit doen. Persoonlijk verwelkomd worden, zich toevertrouwen aan iemand is essentieel voor het hervinden van het vertrouwen in God.
Aan het einde van de ontmoeting blijft een vraag: welke engagementen kunnen we dragen ten aanzien van complexe problemen zoals armoede, onrecht, dreiging van conflicten? Is het niet simpelweg de ander tegemoet gaan? Naar de meest kwetsbaren toegaan. Hen bezoeken die uitgesloten of verlaten zijn. Proberen tekens te stellen van een open en solidair Europa, hierbij denkend aan de immigranten, zo dicht bij ons en vaak toch zo veraf.
Sommigen vroegen ons waarom we, samen met mijn broeders, zoveel energie steken in het organiseren van zulke ontmoetingen. We doen dit, omdat voor vele jongeren, die een vertrouwen in God zoeken, enkel onderricht en woorden niet meer volstaan. Een ervaring van de gemeenschap van de Kerk is onmisbaar om het Evangelie beter te begrijpen.
We blijven met jullie, beste vrienden van België, verbonden in dankbaarheid en diepe broederlijke gemeenschap.
Ook zij die van ver gekomen zijn, hebben elkaar niet enkel ontmoet, maar hebben ook ervaren wat de lokale kerk is, en dat bemoedigt hen om zich ook, terug thuis, in de eigen kerk, in te zetten: ze zullen ontdekken dat het mogelijk is om, zelfs met twee of drie, samen te bidden, te zoeken naar het vertrouwen in God.
De gemeenschappelijke gebeden tijdens de ontmoeting konden de innerlijke vraag ondersteunen die aan elk van ons gesteld wordt: hoe kunnen we de bron van hoop en vreugde in ieder van ons laten opwellen? Is het niet vooral door de aanwezigheid van een God van liefde in ons leven te proberen ontdekken?
Hoewel de horizon voor velen donker wordt, was het belangrijk dat deze duizenden jongeren samenkwamen om de hoop opnieuw uit te spreken die hen bezielt in hun persoonlijk leven, de samenleving, de wereld. Die hoop voedt zich met de overtuiging dat er een nieuwe broederschap onder mensen kan ontstaan. Een nieuwe solidariteit kan het leven in onze gemeenschappen vernieuwen.
In de Heizel was een plaats ingericht voor hen die stilte zochten. Daar konden ze ook het sacrament van de verzoening ontvangen, of eenvoudigweg beluisterd worden. Velen vertrouwden er een vraag toe, hun pijn of vreugde. Toen ik zag hoe belangrijk dit was, stelde ik me de vraag: hoe kunnen we in onze Kerken de taak van het luisteren beter gestalte geven? Mannen en vrouwen zijn ertoe bereid en kunnen dit doen. Persoonlijk verwelkomd worden, zich toevertrouwen aan iemand is essentieel voor het hervinden van het vertrouwen in God.
Aan het einde van de ontmoeting blijft een vraag: welke engagementen kunnen we dragen ten aanzien van complexe problemen zoals armoede, onrecht, dreiging van conflicten? Is het niet simpelweg de ander tegemoet gaan? Naar de meest kwetsbaren toegaan. Hen bezoeken die uitgesloten of verlaten zijn. Proberen tekens te stellen van een open en solidair Europa, hierbij denkend aan de immigranten, zo dicht bij ons en vaak toch zo veraf.
Sommigen vroegen ons waarom we, samen met mijn broeders, zoveel energie steken in het organiseren van zulke ontmoetingen. We doen dit, omdat voor vele jongeren, die een vertrouwen in God zoeken, enkel onderricht en woorden niet meer volstaan. Een ervaring van de gemeenschap van de Kerk is onmisbaar om het Evangelie beter te begrijpen.
We blijven met jullie, beste vrienden van België, verbonden in dankbaarheid en diepe broederlijke gemeenschap.
Terugblik 4: het Landenfeest
Het Landenfeest was, samen met het onthaal, het moment van de Ontmoeting waar tijdens de talloze voorbereidingsvergaderingen in het bijzonder werd over nagedacht: hoe zouden we dit aanpakken? wat met eten en drinken? en animatie? Vanuit Taizé werd aangemoedigd om het landenfeest te laten voorafgaan door een gebedswake voor de vrede, die om 23:00 zou aanvatten. Daar onze jongeren reeds om 22:00 met de bus aan de kapel zouden arriveren, moesten wij ook dat extra uur nog zinvol vullen. Gust stelde hiervoor een heuse fakkeltocht voor, waarover later meer in een andere terugblik. Het landenfeest zelf begon na een intense gebedswake met een glaasje schuimwijn (een beetje tegen het alcoholverbod vanuit de organisatie, maar het zij ons vergeven ;-)) buiten bij een heus vreugdevuur. In alle talen werden gelukwensen voor het nieuwe jaar uitgewisseld en vele jongeren sms'ten druk (en blijkbaar zonder problemen) naar het thuisfront. Met enkele spontane zangpartijen zat de sfeer er al goed in toen het feest in de kapel zelf werd verdergezet met de letterlijk meer dan duizend hapjes die een tiental vrijwilligers diezelfde vooravond nog hadden bereid. Het leek wel de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging, want op het einde van de avond bleek dat we nog genoeg hapjes overhadden om twee dagen later bij het afscheid ook nog een receptie te organiseren!
De animatie zelf was in handen van de jongeren en dat zullen we, samen met de buurt van Harent, geweten hebben: de Polen beten de spits af met een "Belgic dance", wat bleek een volksdans te zijn op het in Polen razend populaire liedje "'t Smidje" van onze eigenste Laïs! Geen Pools feest zonder Polonaise uiteraard, waarna de Polen hun "set" afsloten met een ontroerende "Stille Nacht" dat door eenieder in eigen taal werd meegezongen. De Italianen vergasten ons op een Tarantella (groepsdans), evenals een kolderiek spel "Romeo & Julia" waarbij ook onze Nederlandse gast Michael als Romeo van dienst ten tonele werd gevoerd. een pittig "Volare" kon uiteraard evenmin ontbreken. Terwijl de Slovenen ondertussen een act voorbereidden, leerde onze eigen Rik Van den Bosch drie lidstaten van de Europese Unie het Kameroenese "Welle Welle Natibo" kennen. Benieuwd of we een versie hiervan nog horen op een volgende Eurovisiesongfestival. De Sloveense priester Matjas leerde ons allen dansen met een bezemsteel (en grapte dat hij als priester niet met een vrouw mocht dansen - een principe waartegen hij vijf seconden later zelf zondigde) en een groepje Slovenen bracht een aantal bijzonder gesmaakte humoristische sketches van eigen bodem en makelij. Een bijzondere vermelding is op zijn plaats voor onze organist Geert, die erin slaagde om, geheel spontaan en op het gevoel, al dat moois van de nodige muzikale ondertoon te voorzien.
Ook ons eigen voorbereidingsteam had echter niet stilgezeten: toen het dessert reeds op de tafel verscheen, hielden Xenia en Goele een typisch Vlaamse traditie gestand met het voorlezen van een heuse nieuwjaarsbrief, in het Engels neergepend rond de boodschap "GOD IS LOVE" en door Machteld vakkundig in kaligrafisch schrift verzorgd. Elk van onze gasten kreeg bovendien een exemplaar van deze nieuwjaarsbrief mee naar huis. Omstreeks 2:00 werd het feest zoals voordien afgesproken (maar naar het gevoel van velen nog iets te vroeg) afgesloten zoals het begon - met Laïs en een groepsdans geleid door een zichtbaar geanimeerde EH Boguslaw.
Het werd dus een meer dan geslaagd feest. Enige mysterie van de avond was het verdwijnen van een grote pollepel die toebehoorde aan de scouts van Keerbergen (met onze excuses daarvoor) en die tot op heden nog niet werd teruggevonden...
De animatie zelf was in handen van de jongeren en dat zullen we, samen met de buurt van Harent, geweten hebben: de Polen beten de spits af met een "Belgic dance", wat bleek een volksdans te zijn op het in Polen razend populaire liedje "'t Smidje" van onze eigenste Laïs! Geen Pools feest zonder Polonaise uiteraard, waarna de Polen hun "set" afsloten met een ontroerende "Stille Nacht" dat door eenieder in eigen taal werd meegezongen. De Italianen vergasten ons op een Tarantella (groepsdans), evenals een kolderiek spel "Romeo & Julia" waarbij ook onze Nederlandse gast Michael als Romeo van dienst ten tonele werd gevoerd. een pittig "Volare" kon uiteraard evenmin ontbreken. Terwijl de Slovenen ondertussen een act voorbereidden, leerde onze eigen Rik Van den Bosch drie lidstaten van de Europese Unie het Kameroenese "Welle Welle Natibo" kennen. Benieuwd of we een versie hiervan nog horen op een volgende Eurovisiesongfestival. De Sloveense priester Matjas leerde ons allen dansen met een bezemsteel (en grapte dat hij als priester niet met een vrouw mocht dansen - een principe waartegen hij vijf seconden later zelf zondigde) en een groepje Slovenen bracht een aantal bijzonder gesmaakte humoristische sketches van eigen bodem en makelij. Een bijzondere vermelding is op zijn plaats voor onze organist Geert, die erin slaagde om, geheel spontaan en op het gevoel, al dat moois van de nodige muzikale ondertoon te voorzien.
Ook ons eigen voorbereidingsteam had echter niet stilgezeten: toen het dessert reeds op de tafel verscheen, hielden Xenia en Goele een typisch Vlaamse traditie gestand met het voorlezen van een heuse nieuwjaarsbrief, in het Engels neergepend rond de boodschap "GOD IS LOVE" en door Machteld vakkundig in kaligrafisch schrift verzorgd. Elk van onze gasten kreeg bovendien een exemplaar van deze nieuwjaarsbrief mee naar huis. Omstreeks 2:00 werd het feest zoals voordien afgesproken (maar naar het gevoel van velen nog iets te vroeg) afgesloten zoals het begon - met Laïs en een groepsdans geleid door een zichtbaar geanimeerde EH Boguslaw.
Het werd dus een meer dan geslaagd feest. Enige mysterie van de avond was het verdwijnen van een grote pollepel die toebehoorde aan de scouts van Keerbergen (met onze excuses daarvoor) en die tot op heden nog niet werd teruggevonden...
woensdag 7 januari 2009
Reactie van Kardinaal Danneels op de Ontmoeting
‘Het werd een groot succes. Het secreet van Taizé’, aldus de kardinaal, ‘is de grote eenvoud. Muziek en stilte zijn de basisingrediënten van de Taizévieringen. Met stilte – ook in je hart – kun je blijkbaar grootse dingen bereiken. Getuigen daarvan de vele duizenden jongeren die dagelijks deelnamen aan de gebedswaken in de Heizelpaleizen, waar je bij momenten een speld kon horen vallen.’ De kardinaal sprak zijn bewondering en dank uit voor de duizenden gastgezinnen die in de kerstperiode hun hart en hun huis openden voor de deelnemers van deze jongerenpelgrimage. ‘Die gastvrijheid hebben we nog maar zelden mogen meemaken in ons land. De gastgezinnen zijn stuk voor stuk dankbaar voor de intense ontmoetingen en nieuwe vriendschappen die daaruit gegroeid zijn. Taizé Brussel leerde ons dat we niet bang moeten zijn om iets groots te organiseren én dat het goed is dat gelovigen elkaar regelmatig op zulke wijze kunnen ontmoeten.’
Terugblik 3: Vroegmis in de weekkapel
Ietwat onverwacht tijdens de voorbereiding gaf de aanwezigheid van drie priesters onder onze gasten (een Italiaan, een Sloveen en een Pool) een extra ochtendlijk tintje aan de Ontmoeting in de Kapel. Inderdaad, iedere ochtend om 8:00 (nog voor het ochtendgebed van 8:30) gingen Boguslav, Matias en Don Luca voor in de Romeinse vroegmis, waarvoor zij de weekkapel ter beschikking kregen. Deze traditionele viering werd bovendien druk bijgewoond door een aantal jongeren (evenals Rik en sommige mensen van ons voorbereidingsteam), waardoor de kleine weekkapel iedere ochtend meer dan volledig gevuld was. De mis die de drie priesters brachten was stevig geworteld in de traditie (incluis communie op de tong) en doorspekt met Taizé-liederen - een mooie combinatie. Voor zij die inmiddels de Kapel zelf klaarmaakten voor het ochtendgebed was deze viering bovendien een duidelijk herkenningspunt met het gebeuren op de heuvel van Taizé, waar eveneens voor het ochtendgebed de vroegmis wordt gevierd in één van de zalen. Het geluid van de gezangen en gebeden voegt onmiskenbaar iets extra toe aan de ochtendlijke stilte in het gebouw - als een komma van God op een nog onbeschreven blad.
dinsdag 6 januari 2009
Terugblik 2: het onthaal
Het was wel even schrikken toen om 10:00 's ochtends reeds mijn telefoon rinkelde: 13 verkleumde Italianen die reeds omstreeks 8:00 in hun twee minibusjes door Bonheiden reden (vruchteloos op zoek naar een open café) waren bij de Kapel aangekomen. Zij waren om 15:00 zondagmiddag uit Turijn vertrokken en hadden de hele nacht doorgereden om als eerste het onthaalcentrum te Brussel aan te doen in de vroege ochtend. In Brussel besloot men ze dan ook zo snel mogelijk door te sturen naar hun lokale onthaalpunt (onze Kapel dus) - daar de bus pas om 12:00 de Heizel zou verlaten richting Rijmenam en daar de Italianen toch over eigen vervoer beschikten, besloten ze dus om reeds bij het krieken van de dag naar ons dorp te rijden... onbewust van het feit dat wij hen nog helemaal niet verwachtten en we pas vanaf 11:00 aan de slag planden te gaan in de kapel om het onthaal van de bus om 12:30 voor te bereiden!
Toen ik de telefoon neerlegde vertrok ik dan ook spoorslags naar de kapel, waar ik hartelijk begroet werd door de dertien vermoeide en verkleumde jongeren. Ondanks het minsverstand en het lange wachten waren zij blij en uitgelaten - het zou de eerste van vele hartelijke ontmoetingen worden. Toen Gust (inmiddels ook onderweg) al vijf minuten later met de sleutel van de kapel aankwam, konden we deze jongeren een warme kop choco en een suikerwafel aanbieden, terwijl de vrijwilligers begonnen toe te stromen voor het onthaal, inclusief zeven chiroleden van Chiro Aksent Bonheiden die in de grote groene tent naast de Kapel (zondag opgezet door hun zustervereniging van Putsesteenweg) op gasbranders warme chocomelk klaarmaakten.
Later in de voormiddag bereikte ook een Pools koppel op eigen krachten de kapel. Toen omstreeks 12:00 Christa meldde dat de bus nagenoeg compleet was (op twee gasten na), vertrok de bus aan de Heizel. Geert vertrok tegelijk met de wagen naar Brussel om de twee laatkomers op te pikken - gelukkig meldden deze zich kort na het vertrek van de bus op de juiste plek aan de Heizel aan.
Rik Van den Bosch en Modest Allewaters tooiden inmiddels de kapel in internationale kleurenpracht: de Italiaanse, Europese, Nederlandse, Poolse en Sloveense vlaggen (de laatste nog vakkundig ineengeknutseld obv de Russische vlag en het Sloveense wapenschild) werden vakkundig bevestigd aan de buitenwand van de weekkapel.
Inmiddels waren de meeste gastgezinnen ook aangekomen, zodat er een gezellige drukte was aan de Kapel toen de bus om 12:45 aan de Peulisbaan halt hield. Het werd een meer dan warm welkom, ondanks de vriestemperaturen.
Binnen verwelkomde ik de jongeren in het Engels en ook een beetje in hun eigen taal. Het mooiste welkomstwoord kwam echter van Rik Van Hauwe, die zowel de jongeren als het voorbereidingsteam en de gastgezinnen proficiat wenste met deze Ontmoeting en meteen wees op het thema van Vertrouwen en het feit dat wij God zoeken... maar God ook op zoek is naar ons.
Daarna werden de jongeren door Cindy ontvangen (animatoren), gevolgd door de indeling voor de gespreksgroepjes (Gust & Machteld) en - last but not least - de gastgezinnen (Xenia en dochter Rebekka). Via een vernuftig systeem van oranje handjes met nummers vonden de jongeren vrij makkelijk hun gastgezin, waarna ze moe maar zichtbaar tevreden naar een eerste rustmoment vertrokken... om om 16:30 alweer paraat te staan om met de bus richting Heizel te vertrekken!
Ondanks de nogal abrupte start en de evidente drukte die dergelijk onthaal met zich meebrengt, was ik sterk onder de indruk van de wijze waarop iedereen samenwerkte - het was net alsof we dat al vele keren hadden gedaan. Ook de warme woorden van Rik en het uitbundige eerste ocntact met onze jonge gasten (ondanks de lange reis en bijbehorende vermoeidheid) stemden tot grote dankbaarheid en tevredenheid toen we om 16:30 met ons team even samenzaten om te bekomen en te vergaderen over het verdere verloop van de dag.
Toen ik de telefoon neerlegde vertrok ik dan ook spoorslags naar de kapel, waar ik hartelijk begroet werd door de dertien vermoeide en verkleumde jongeren. Ondanks het minsverstand en het lange wachten waren zij blij en uitgelaten - het zou de eerste van vele hartelijke ontmoetingen worden. Toen Gust (inmiddels ook onderweg) al vijf minuten later met de sleutel van de kapel aankwam, konden we deze jongeren een warme kop choco en een suikerwafel aanbieden, terwijl de vrijwilligers begonnen toe te stromen voor het onthaal, inclusief zeven chiroleden van Chiro Aksent Bonheiden die in de grote groene tent naast de Kapel (zondag opgezet door hun zustervereniging van Putsesteenweg) op gasbranders warme chocomelk klaarmaakten.
Later in de voormiddag bereikte ook een Pools koppel op eigen krachten de kapel. Toen omstreeks 12:00 Christa meldde dat de bus nagenoeg compleet was (op twee gasten na), vertrok de bus aan de Heizel. Geert vertrok tegelijk met de wagen naar Brussel om de twee laatkomers op te pikken - gelukkig meldden deze zich kort na het vertrek van de bus op de juiste plek aan de Heizel aan.
Rik Van den Bosch en Modest Allewaters tooiden inmiddels de kapel in internationale kleurenpracht: de Italiaanse, Europese, Nederlandse, Poolse en Sloveense vlaggen (de laatste nog vakkundig ineengeknutseld obv de Russische vlag en het Sloveense wapenschild) werden vakkundig bevestigd aan de buitenwand van de weekkapel.
Inmiddels waren de meeste gastgezinnen ook aangekomen, zodat er een gezellige drukte was aan de Kapel toen de bus om 12:45 aan de Peulisbaan halt hield. Het werd een meer dan warm welkom, ondanks de vriestemperaturen.
Binnen verwelkomde ik de jongeren in het Engels en ook een beetje in hun eigen taal. Het mooiste welkomstwoord kwam echter van Rik Van Hauwe, die zowel de jongeren als het voorbereidingsteam en de gastgezinnen proficiat wenste met deze Ontmoeting en meteen wees op het thema van Vertrouwen en het feit dat wij God zoeken... maar God ook op zoek is naar ons.
Daarna werden de jongeren door Cindy ontvangen (animatoren), gevolgd door de indeling voor de gespreksgroepjes (Gust & Machteld) en - last but not least - de gastgezinnen (Xenia en dochter Rebekka). Via een vernuftig systeem van oranje handjes met nummers vonden de jongeren vrij makkelijk hun gastgezin, waarna ze moe maar zichtbaar tevreden naar een eerste rustmoment vertrokken... om om 16:30 alweer paraat te staan om met de bus richting Heizel te vertrekken!
Ondanks de nogal abrupte start en de evidente drukte die dergelijk onthaal met zich meebrengt, was ik sterk onder de indruk van de wijze waarop iedereen samenwerkte - het was net alsof we dat al vele keren hadden gedaan. Ook de warme woorden van Rik en het uitbundige eerste ocntact met onze jonge gasten (ondanks de lange reis en bijbehorende vermoeidheid) stemden tot grote dankbaarheid en tevredenheid toen we om 16:30 met ons team even samenzaten om te bekomen en te vergaderen over het verdere verloop van de dag.
maandag 5 januari 2009
Terugblik 1: het weer
Toen ik vanmorgen zeer voorzichtig naar mijn werk toe reed door de vers gevallen sneeuw, besefte ik pas echt hoeveel geluk we hebben gehad met het weer tijdens de Ontmoeting. Inderdaad: gedurende de vijf dagen van de Ontmoeting viel er geen vlok of druppel neerslag. Resultaat: geen gladde wegen en (dankzij de bevroren ondergrond) geen modderpoel voor de kapel! Dit heeft het proper houden van de kapel én het vervoer aanzienlijk makkelijker gemaakt. Weer iets waar we alleen maar dankbaar voor kunnen zijn. De enige medewerkers die wat last ondervonden van de permafrost rond de kapel zijn de meisjes van de chiro die zondag de haringen van hun grote tent uit de grond moesten trekken! Gelukkig was Liliane present om met een pot kokend water wonderen te verrichten.
God glimlacht...
Wie er bij was op het laatste avondgebed donderdag op de Heizel zal dit beeld alvast herkennen: in paleis 12 vervoegde ook kardinaal Danneels het gebedsmoment, dat tegelijkertijd doorging in de drie paleizen 10, 11 en 12.
zondag 4 januari 2009
Taizé-blues en verwerking
Het huis voelt "leeg" aan zonder onze uitbundige Italianen. Wat rest zijn vele foto's, echte parmeggiano, salami, lekkernijen uit Turijn en Rome en vooral vele mooie herinneringen. Dit was waarlijk de beste eindejaarsperiode die we ooit beleefden. We zijn moe maar dankbaar, heel dankbaar voor zoveel moois. We hebben zoveel meer teruggekregen dan we zelf gegeven hebben. Op onze tafel prijkt de icoon van de Heilige Drievuldigheid, die we van de Sloveense priester Matias kregen...
Een Ontmoeting als deze verwerken doe je niet op één dag of een weekend - daar is veel meer tijd voor nodig.
De komende dagen zal ik hier een aantal persoonlijke bedenkingen bij verschillede aspecten van de Ontmoeting neerpennen - van het weer tot het delen in de gespreksgroepen, van de animatorenvergadering tot het landefeest...
Voel u vrij om mij te mailen op ksomers@telenet.be met uw eigen reactie, die ik hier dan graag plaats.
Laudate!
Een Ontmoeting als deze verwerken doe je niet op één dag of een weekend - daar is veel meer tijd voor nodig.
De komende dagen zal ik hier een aantal persoonlijke bedenkingen bij verschillede aspecten van de Ontmoeting neerpennen - van het weer tot het delen in de gespreksgroepen, van de animatorenvergadering tot het landefeest...
Voel u vrij om mij te mailen op ksomers@telenet.be met uw eigen reactie, die ik hier dan graag plaats.
Laudate!
vrijdag 2 januari 2009
Zo zag het er dus uit...
De kapel in volle Taizé-glorie. Zo zag het er uit de voorbije vijf dagen. Wie er niet geweest is, zal het echter nooit geweten hebben. Vanmiddag pakken we in en morgenavond gaat pater Marc voor in de kapel zoals we die allemaal kennen :-)donderdag 1 januari 2009
Gelukkig Nieuwjaar!
Doorheen de drukke maar immens deugddoende dagen van deze Europese Ontmoeting neem ik toch graag een moment om ieder van u een voorspoedig, vreugdevol en vertrouwensvol 2009 te wensen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
