Brief van Broeder Aloïs aan ons allen.

Nu, na de Europese ontmoeting, is mijn hart vervuld met een grote dankbaarheid voor het onthaal dat we kregen. Duizenden families hebben zowat alle deelnemers gelogeerd. Dat mensen hun deur openen voor jongeren die ze niet kennen, in een tijd waarin men vaak angst heeft voor vreemden, dat benadrukt de gemeenschap van de Kerk en verdiept de verstandhouding tussen volken. Gastvrijheid is een daad waardoor allen, zeer eenvoudig, dragers kunnen worden van vrede in de samenleving.
Ook zij die van ver gekomen zijn, hebben elkaar niet enkel ontmoet, maar hebben ook ervaren wat de lokale kerk is, en dat bemoedigt hen om zich ook, terug thuis, in de eigen kerk, in te zetten: ze zullen ontdekken dat het mogelijk is om, zelfs met twee of drie, samen te bidden, te zoeken naar het vertrouwen in God.
De gemeenschappelijke gebeden tijdens de ontmoeting konden de innerlijke vraag ondersteunen die aan elk van ons gesteld wordt: hoe kunnen we de bron van hoop en vreugde in ieder van ons laten opwellen? Is het niet vooral door de aanwezigheid van een God van liefde in ons leven te proberen ontdekken?
Hoewel de horizon voor velen donker wordt, was het belangrijk dat deze duizenden jongeren samenkwamen om de hoop opnieuw uit te spreken die hen bezielt in hun persoonlijk leven, de samenleving, de wereld. Die hoop voedt zich met de overtuiging dat er een nieuwe broederschap onder mensen kan ontstaan. Een nieuwe solidariteit kan het leven in onze gemeenschappen vernieuwen.
In de Heizel was een plaats ingericht voor hen die stilte zochten. Daar konden ze ook het sacrament van de verzoening ontvangen, of eenvoudigweg beluisterd worden. Velen vertrouwden er een vraag toe, hun pijn of vreugde. Toen ik zag hoe belangrijk dit was, stelde ik me de vraag: hoe kunnen we in onze Kerken de taak van het luisteren beter gestalte geven? Mannen en vrouwen zijn ertoe bereid en kunnen dit doen. Persoonlijk verwelkomd worden, zich toevertrouwen aan iemand is essentieel voor het hervinden van het vertrouwen in God.
Aan het einde van de ontmoeting blijft een vraag: welke engagementen kunnen we dragen ten aanzien van complexe problemen zoals armoede, onrecht, dreiging van conflicten? Is het niet simpelweg de ander tegemoet gaan? Naar de meest kwetsbaren toegaan. Hen bezoeken die uitgesloten of verlaten zijn. Proberen tekens te stellen van een open en solidair Europa, hierbij denkend aan de immigranten, zo dicht bij ons en vaak toch zo veraf.
Sommigen vroegen ons waarom we, samen met mijn broeders, zoveel energie steken in het organiseren van zulke ontmoetingen. We doen dit, omdat voor vele jongeren, die een vertrouwen in God zoeken, enkel onderricht en woorden niet meer volstaan. Een ervaring van de gemeenschap van de Kerk is onmisbaar om het Evangelie beter te begrijpen.
We blijven met jullie, beste vrienden van België, verbonden in dankbaarheid en diepe broederlijke gemeenschap.